Gwendy Smit over het jaarlijks visuitje met zorgorganisatie de Hartekamp Groep
Van mei tot en met september vissen iedere maandagavond vijftien cliënten van de Hartekamp Groep. Ze vissen aan de vijver naast de zorginstelling in Heemskerk. Deze traditie startte vijftien jaar geleden na een visdag met vrijwilligers van HSV Het Snoekje. Nu is het niet meer weg te denken uit het activiteitenaanbod.
Als de fontein in de vijver langs complex de Harteheem op zaterdagochtend om iets voor 10.00 uur aan gaat, gooit Gwendy Smit haar handen juichend in de lucht. “Het was even afwachten of die in het weekend werkt, maar dit zal de vangsten goed doen”, zegt ze opgelucht. Die kennis komt van de maandagavond.
Het was gebruikelijk dat de fontein dagelijks om 18.00 uur uit ging om geen overlast voor omwonenden te veroorzaken, maar op speciaal verzoek van Smit blijft die dan tot 19.30 uur actief. “De watercirculatie zorgt voor extra zuurstof in het water. De vangsten zijn dan aanzienlijk beter in vergelijking met wanneer de fontein niet aan staat. Bovendien is het ook een duidelijk signaal voor de cliënten: als de waterstralen stilvallen, is het visuurtje voorbij. De begeleiders hoeven niemand meer te vertellen dat het dan klaar is.”
Tot rust komen
Nu staat het evenement echter op het punt om te beginnen. De klapstoelen die achter de balustrades langs de vijver – om te voorkomen dat iemand onverhoopt te water raakt – zijn geplaatst zijn vrijwel allemaal bezet. “Op maandagavond is de opkomst altijd goed, dus het verbaast me niet dat iedereen er nu het van licht verstandelijk beperkt tot volledig afhankelijk van zorgmedewerkers. Maar door de vaste samenstelling van de groep weten de vrijwilligers van Het Snoekje precies hoe ze met iedereen om moeten gaan en is extra hulp niet nodig.”
Goede vangsten
Van rust is na de start van de wedstrijd evenwel geen sprake. Op verschillende plekken schieten de dobbers onder. “Ja Jan, ik heb er één!” Jan Berkhout van HSV Het Snoekje vliegt van hot naar her om de score bij te houden op zijn wedstrijdformulier. Samen met Jan Beers is hij al jaren de stuwende kracht achter de visclub. “Dit is toch fantastisch?!”, zegt hij in het voorbijgaan.
“Overal wordt vis gevangen, overal zie je blije gezichten en iedere vangst wordt met applaus begroet. Stiekem geniet ik misschien nog wel meer dan de deelnemers.” En weg is-ie weer: even helpen om een tuigje te ontwarren, een made aan de haak te prikken, of een visje te onthaken. Het voeren een uurtje voor aanvang van de wedstrijd werpt duidelijk zijn vruchten af.
Gemengde groep
Op de steiger is opeens een hengel verweesd in de steun achtergebleven. Van de persoon die erachter zat is geen spoor meer te bekennen. “Op die plek zit Rosanne”, zegt Smit. “Als ze een vis heeft gevangen, gaat ze standaard even met de rolstoel naar haar woongroep om iedereen in te lichten over de vangst.
Die is met een kwartiertje wel weer terug”, klinkt het geruststellend. De groep sportvissers is vrij gemengd qua samenstelling: sommige deelnemers zijn aardig zelfstandig, terwijl anderen in meer of mindere mate hulpbehoevend zijn. “Op deze locatie wonen 180 mensen, in de leeftijd van vier tot negentig jaar”, licht Smit toe.
“Qua niveau varieert het van licht verstandelijk beperkt tot volledig afhankelijk van zorgmedewerkers. Maar door de vaste samenstelling van de groep weten de vrijwilligers van Het Snoekje precies hoe ze met iedereen om moeten gaan en is
extra hulp niet nodig.”
In Spraakwater spreekt iemand – van BN’ers tot politici en van sportvissers tot wetenschappers – zich uit over thema’s rond vis en sportvisserij. Deze maand is dat Gwendy Smit, coördinator Vrije Tijd en Vrijwilligers Regio IJmond bij de Hartekamp Groep.
Paar extraatjes
Wanneer zich een nieuw lid meldt, wordt er altijd even proefgedraaid. “Kijken of het van beide kanten bevalt. Zo ja, dan wordt diegene lid van Het Snoekje en ontvangen ze de VISpas”, zegt Smit. Bij de contributie zitten nog wel wat extra’s inbegrepen. Zo gaan de cliënten onder begeleiding van Sportvisserij MidWest Nederland een dagje vissen aan het Noordzeekanaal, maken ze jaarlijks een uitstapje en vindt ’s zomers de viswedstrijd plaats.
“Dat zijn voor de leden van de visclub de hoogtepunten van het jaar. Deze activiteiten worden gesponsord door lokale middenstanders, waar we hen heel dankbaar voor zijn.” Na een terugval in het ledental als gevolg van corona – ‘er zijn ons zeven mensen ontvallen, die worden gemist’ – is de groep met zo’n vijftien cliënten inmiddels weer aardig op sterkte. ook weer is. Zeker omdat er bij deze ‘wedstrijd’ een beker te winnen valt”, zegt Smit de waterkant overziend.
Vissen is voor veel van haar cliënten een rustpunt in de week. “We organiseren tal van activiteiten, maar sommige daarvan (zoals feesten en partijen) zijn net iets te veel van het goede voor de mensen. Je moet niet vergeten dat ze in groepen wonen, werken én recreëren. Dan is sportvissen lekker rustig. Even weinig prikkels en helemaal tot rust komen – ook in je hoofd.”
Prijsuitreiking
Als na anderhalf uur een regenfront nadert, wordt besloten om op te ruimen en naar binnen te gaan voor de rijsuitreiking. “Iedereen heeft vis gevangen, dus het evenement is geslaagd”, zeggen Smit en Berkhout eensgezind. Die laatste neemt voor de slotceremonie nog even de statistieken door. “In totaal zijn er 46 vissen gevangen, waarmee dit tot nu toe de beste visdag van het jaar is. Een groot compliment voor jullie allemaal!” Onder luid applaus krijgen de twaalf deelnemers vervolgenshun score te horen en een medaille uitgereikt. Met elf vissen legt Marcel beslag op de eerste plek en de bijbehorende beker. Na het maken van een groepsfoto zit het evenement erop. “Nou jongens, tot
maandag!”, besluit Berkhout.